SpiroTiger to system oparty o wymuszone oddychanie z indywidualnym planem oraz parametrami dobranymi właściwie do stanu zdrowia, objętości płuc i możliwości.
Pięć cech, jakie możemy kształtować za pomocą SpiroTiger to:
Metoda SpiroTiger® znalazła duże uznanie wśród sportowców, medalistów Igrzysk Olimpijskich.
Dlaczego warto?
Trening wzmacnia wszystkie mięśnie stabilizujące kręgosłup m.in.: przeponę, mięśnie brzucha, mięśnie głębokie karku i grzbietu. Złożoność układu oddechowego oznacza, że jest on podatny na wadliwe działanie, a oddychanie może być utrudnione, co zagraża innym funkcjom organizmu.
- poprawa zdolności wysiłkowych
- optymalizacja zaopatrzenia w tlen mięśni szkieletowych
- poprawa wydolności mięśni odcinka szyjnego i lędźwiowego kręgosłupa
- poprawa zdolności koordynacyjnych układu oddechowego pod wpływem stresu i wysiłku
- zmniejszenie duszności
- szybsza utylizacja kwasu mlekowego
- krótszy czas restytucji powysiłkowej
Co musisz wiedzieć?
Warto zrobić serie 10 zabiegów.
Jak wygląda zabieg?
Pozycją treningową jest zazwyczaj pozycja stojąca lub siedząca, lecz u bardziej zaawansowanych klientów ogranicza nas tylko wyobraźnia. Dodawać można, np. niestabilne podłoże lub proste ćwiczenie, przy którym musimy zsynchronizować oddech z odpowiednim ruchem ciała. Innym elementem może być sylwetka charakterystyczna dla danej dyscypliny np. klęk jedno nóż u kanadyjkarzy.
Efekty?
Efekt treningu respiracyjnego SpiroTiger®:
- Osoby z mukowiscydozą: poprawa funkcji mięśni oddechowych, sprawniejsze usuwanie flegmy, ograniczenie leczenia antybiotykowego, redukcja duszności, poprawa jakości życia.
- Otyłość: redukcja duszności, poprawa efektywności treningu, poprawa zdolności wysiłkowych, kontrola masy ciała (z racji tego, że mięśnie oddechowe pracują bez przerwy, są skutecznymi spalaczami kalorii w organizmie).
- Bezdech nocny i chrapanie: skrócenie czasu chrapania w nocy, poprawa siły mięśni języka, poprawa wytrzymałości mięśni oddechowych, subiektywna poprawa jakości snu.
- Myasthenia gravis (zaniki mięśniowe): poprawa wytrzymałości mięśni oddechowych, subiektywna poprawa wytrzymałości fizycznej, subiektywna redukcja duszności, efektywniejsze oddychanie.
- Choroba Duchenne’a i stwardnienie boczne zanikowe (SLA): terapia mięśni oddechowych może we wczesnych fazach trwania choroby zapobiegać osłabianiu tych struktur.
- Niewydolność serca: trening mięśni oddechowych jako część fizjoterapii kardiologicznej może zwiększać wytrzymałość i siłę tych struktur. W konsekwencji ma to pozytywny wpływ na objawy związane z dusznością, a także poprawia możliwości wysiłkowe pacjentów.
- POChP: poprawa w zakresie siły i wytrzymałości mięśni oddechowych, poprawa zdolności wysiłkowych, zmniejszona duszność, poprawa jakości życia.
- Astma: poprawa sprawności mięśni oddechowych, poprawa zdolności wysiłkowych, poprawa koordynacji oddechu, zmniejszona duszność.
- Restrykcje klatki piersiowej, m. in. skoliozy, choroba Bechterewa (ZZSK), choroba Scheuremanna: regularny trening mięśni oddechowych może poprawiać sprawność tych struktur, zwiększa także stabilność górnej części tułowia oraz poprawia mobilność w zakresie klatki piersiowej.
- Paraplegia/ tetraplegia: zwiększona pojemność życiowa płuc, obniżenie komplikacji oddechowych, poprawa zdolności sprawnościowych w zakresie sportu osób niepełnosprawnych.
- Whiplash (uraz komunikacyjny typu „smagnięcie biczem” dotyczący odc. szyjnego kręgosłupa): sesje terapeutyczne z wykorzystaniem treningu mięśni oddechowych poprawiają stabilność oraz wzmacniają mięśnie odcinka szyjnego i lędźwiowego, zwiększają koordynację mięśni oddechowych. ST możemy wykorzystać już w drugiej dobie po wypadku, czyli w momencie, gdy wciąż jest zalecany kołnierz ortopedyczny.
Czy to boli?
Zabieg jest bezbolesny, męczący.